O NAS / KIM JESTEŚMY

Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego jest międzynarodową wspólnotą księży i braci, założoną przez rzymskiego księdza św. Wincentego Pallottiego (1795-1850). Od nazwiska Założyciela pochodzi popularna nazwa: księża i bracia pallotyni. Oficjalna nazwa w języku łacińskim brzmi: Societas Apostolatus Catholici. Pierwsze litery łacińskiej nazwy tworzą skrót SAC, używany przy nazwiskach pallotynów.

Stowarzyszenie zostało założone w Rzymie 1835 r. W chwili obecnej do Stowarzyszenia należy ponad 2300 pallotynów na całym świecie. Członkowie Stowarzyszenia żyją w ponad 300 lokalnych wspólnotach, które są rozsiane na wszystkich kontynentach w ponad 40 krajach. Pod względem liczebności pallotyni znajdują się na 17 miejscu pośród wszystkich męskich zgromadzeń zakonnych w Kościele. W Polsce Pallotyni, wśród wszystkich zakonów, znajdują się na 4 miejscu pod względem liczebności członków.

Księża i bracia Stowarzyszenia pochodzą z ponad 40 narodowości. Do komunikowania w Stowarzyszeniu używa się siedmiu oficjalnych języków: włoskiego, angielskiego, niemieckiego, portugalskiego, polskiego, hiszpańskiego i francuskiego.

Do Stowarzyszenia należą księża i bracia, którzy na całe życie składają przyrzeczenia czystości, ubóstwa, posłuszeństwa, wytrwania, wspólnoty dóbr i ducha służby. Hasłem Stowarzyszenia są słowa św. Pawła Apostoła „Miłość Chrystusa przynagla nas”. Patronką Stowarzyszenia jest Maryja, Królowa Apostołów.

 CO ROBIMY?

Przede wszystkim głosimy Jezusa. Robimy to na wielu sposobów. Od ponad 100 lat w Polsce, jako księża i bracia Pallotyni staramy się wypełnić prośbę Jezusa:

Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (Mk 16, 15).

Chcemy być obecni wspólnie tam, gdzie jest człowiek potrzebujący i poszukujący Boga, sensu swojego życia. Dlatego możesz zauważyć nasze wspólnoty w całej Polsce, w różnych miejscach, gdzie podejmujemy rozmaite posługi m.in.: prowadzimy parafie, wyjeżdżamy na misje, prowadzimy rekolekcje dla grup i wspólnot parafialnych, jesteśmy z ludźmi na pielgrzymich szlakach w Polsce i za granicą, pracujemy też w redakcji i przy maszynach drukarskich w wydawnictwach Pallottinum i Apostolicum. Znajdziesz też naszych Współbraci Pallotynów jako kapelanów w szpitalach i hospicjach, wśród marynarzy, harcerzy, w wojsku, policji i więzieniach, jako duszpasterzy studentów, małżeństw, ludzi bezdomnych, uzależnionych, na uczelniach jako wykładowców, katechetów w szkołach katolickich i państwowych, w świetlicach socjoterapeutycznych, duszpasterzy w sanktuariach, w naszych domach i kościołach, we furcie, w zakrystii, przy organach, w ogrodzie…

MISJE

Św. Wincenty Pallotti nigdy nie opuścił terenu Włoch i jedynie sporadycznie wyjeżdżał z Rzymu. Nie przeszkadzało mu to jednak w bardzo globalnym spojrzeniu na potrzeby świata i Kościoła. Przez dziewięć lat był ojcem duchownym w Kolegium Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, gdzie studiowali księża z krajów misyjnych.

Dzięki temu Pallotti utrzymywał kontakty z wieloma osobami na terenach misyjnych. Troska Pallottiego o głoszenie Ewangelii na całym świecie była głównym motorem jego apostolskich poczynań w ramach Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Pomoc dla misji przejawiała się w postaci wspierania budowy różnych kościołów, wysyłania publikacji i przedmiotów liturgicznych. Wyraźny aspekt misyjny pallotyńskiej działalności prowadził do tego, że od roku 1854 do 1947 Stowarzyszenie nosiło oficjalną nazwę „Pobożne Stowarzyszenie Misyjne”. Pallotyńscy misjonarze kładli podwaliny nowych Kościołów lokalnych w wielu krajach Ameryki Południowej, Afryki i Azji. Obecnie Stowarzyszenie działa na terenach misyjnych w różnych częściach świata.

PALLOTYNI W POLSCE

W pamiętniku ks. Alojzego Majewskiego z dnia 11 listopada 1907 r. czytamy m.in.:

Tak się zdarzyło, że 11 listopada, w sam dzień św. Marcina, sprowadziliśmy się do Antoniówki. Oprócz trochę bielizny i najpotrzebniejszych rzeczy w małych, ręcznych walizkach nic nie posiadaliśmy (...). Dzień był bardzo pogodny. Nie było mrozu ani śniegu (...). Na miejscu cała filia nas oczekiwała. Zostaliśmy uroczyście przyjęci i wprowadzeni do kościoła, gdzie Ksiądz Prałat do wszystkich przemówił i nam, i ludziom życzył błogosławieństwa Bożego (...). Po południu wszyscy się rozeszli, odjechał Ksiądz Prałat i wieczorem byliśmy już sami. Trochę dziwnie nam się zrobiło, bo nie mieliśmy nikogo do obsługi (...). Przeważała jednak radość i dobry humor, bo byliśmy nareszcie u siebie.

Tak rozpoczęły się dzieje polskich pallotynów. Różnymi drogami prowadził nas Bóg. Obecnie ponad 700 polskich pallotynów pracuje w dwu prowincjach: warszawskiej i poznańskiej, w krajach pobratymczych oraz na misjach - na wszystkich kontynentach świata.

Założycielem Polskiej Prowincji Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego jest ksiądz Alojzy Majewski. 11 listopada 1907 roku, w uroczystość św. Marcina, księża Alojzy Majewski i Alojzy Hübner otrzymali od arcybiskupa Józefa Bilczewskiego dworek we wsi Jajkowce, w którym zamieszkali. Już w grudniu 1907 roku zamieszkał z księżmi pierwszy kandydat na brata, siedemnastoletni Stanisław Misiek. W marcu roku 1908 zgłosili się następni. 11 czerwca 1909 roku zakupiono w Kleczy Dolnej koło Wadowic dom na wzniesieniu, który nazwano Kopcem. We wrześniu rozpoczęło w nim naukę dwudziestu siedmiu chłopców. W roku 1911 przybył do pomocy trzeci polski pallotyn, wyświęcony w Rzymie, który w latach 1905-1911 pracował na misjach w Brazylii.

W październiku 1913 roku ksiądz Majewski kupił w Bochni dom, przeznaczony na nowicjat, wyższe seminarium i centralę duszpasterstwa emigrantów polskich. W okresie międzywojennym powstało w Polsce wiele nowych domów pallotyńskich, m.in. w Warszawie i Ołtarzewie; w pierwszych dniach wojny pallotyni objęli placówkę w Radomiu. Już w okresie międzywojennym polscy pallotyni zaczęli pracę duszpasterską poza krajem. Nawiązując do tradycji zapoczątkowanej przez założyciela Polskiej Prowincji księdza Majewskiego, w roku 1931 na misje do Afryki wyjechał ksiądz Bernard Pawłowski, a w roku 1934 brat Ludwik Krajniewski. Śmierć przeszkodziła w wyjeździe na misje księdzu Kazimierzowi Buchwaldowi. Oprócz pracy dorywczej wśród emigrantów, głównie w Niemczech i we Francji, polscy pallotyni otworzyli w roku 1937 stały dom w Amiens we Francji.

Od początku pallotyni w Polsce kształtowali świeckich w duchu apostolskim przez pisma, zjazdy, dni skupienia, rekolekcje zamknięte i osobiste kontakty. Przed wojną było już kilka tysięcy świeckich współpracowników, należących do Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.

Tragiczny czas wojny czasem pracy misyjnej

Druga wojna światowa pozbawiła pallotynów w Polsce prawie wszystkich domów. W czasie okupacji hitlerowskiej zginęło także 28 polskich zakonników, w tym wyniesieni na ołtarze błogosławieni męczennicy, ks. Józef Jankowski i ks. Józef Stanek. W 1946 r. z polskich księży, którzy przebywali poza granicami kraju, utworzono regię we Francji. Mimo tych strat pallotyni prowadzili wszechstronną działalność w czasie wojny. Dzięki pracy Wyższego Seminarium Duchownego, w którym kształciło się także wielu kleryków z innych seminariów, stan personalny Prowincji nieznacznie zwiększył się, a nawet przybyło księży.

Po wojnie warunki pracy zmieniły się. Otwarto Małe Seminarium na Kopcu i w Chełmnie dla tak zwanych spóźnionych powołań oraz Wyższe Seminarium Duchowne w Ołtarzewie. Powstały nowe placówki w ważnych ośrodkach życia katolickiego w Polsce. Już w roku 1945 zaczęła się tworzyć placówka w Poznaniu, gdzie trzy lata później powstało wydawnictwo "Pallottinum". Również w 1945 roku osiedlili się pallotyni w stolicy kultu maryjnego, w Częstochowie.

Prace nad emigracją polską przejęła utworzona w roku 1946 we Francji Polska Regia Miłosierdzia Bożego, której podlegają dom w Montevideo i powstały w roku 1949 r. dom w North Tonawanda, w Stanach Zjednoczonych. Ziemia afrykańska czekała na polskich misjonarzy pallotyńskich aż do roku 1972. W 1973 r. podjęto pracę misyjną w Rwandzie i Brazylii. Innymi terenami pracy misyjnej rozwijającej się w następnych latach są: Papua-Nowa Gwinea, Korea Płd., Ukraina, Białoruś, Słowacja, Meksyk, Kongo, Wybrzeże Kości Słoniowej, Kolumbia i Wenezuela. Na tereny byłego Związku Radzieckiego (Ukraina, Białoruś) pallotyni przybyli dopiero w latach 90.

Na wschód i zachód…

Polska Prowincja Chrystusa Króla przeżyła w ostatnich dziesięcioleciach dynamiczny rozwój, który doprowadził ją do idei reorganizacji w ramach Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego. 22 listopada 1991 roku ustanowiono w Polsce dwie prowincje: Prowincję Wschodnią i Prowincję Zachodnią. Granica Przekształcenia Prowincji Chrystusa Króla biegnie linią zachodnią diecezji: olsztyńskiej, płockiej, łowickiej, radomskiej, kieleckiej, krakowskiej. Siedzibą Prowincji Wschodniej pozostaje Warszawa, z nazwą - Prowincja Chrystusa Króla. Natomiast jako siedzibę Prowincji Zachodniej Rada Generalna zaproponowała na początek Poznań, co też zostało zaakceptowane. Nazwa Prowincji Zachodniej została określona przez wszystkich członków nowej Prowincji i nosi tytuł Prowincji Zwiastowania Pańskiego. Jej historia liczy się od dnia 25 marca 1993 roku.